English title, pero Filipino content. Bakit ganon, kung ano yung malayo sa’yo, at kung ano yung hindi pwede, dun ka pa mas masaya. Haha. Ewan ko lang ha, pero nawe-weirdohan parin ako kasi hanggang ngayon kung saan saan ako naghahanap ng kaligayahan. Nandiyan lang pala. Haha, ika nga e it’s unexpected.
Pero sobrang labo nito, gaya ng pagkalabo ng maraming bagay. Okay. So sabi ko kanina di nalang ako magbabasa. E di ko naman mapigilan. Tapos yon, weird ulet ng feeling. Buti nga okay pa ko e. Tapos inisip ko lang yon, natuwa naman ako nang todo. Haha. Parang kailan lang sabi kong ano. Ganyan. Haha. Isang tao lang makakaintindi nito e, kahit nga siya di nya gets. Siyempre masagwa. Bigla tuloy tumugtog sa isip ko yung isang kantang nasa playlist ko na for years. Bagay ulet. Bagay.
Ahaha. Sabi ko na nga ba sa sarili kong sinabi ko na yan dati e. Bakit kasi sinabi ko na nga e di ko pa sinabihan ulit ang sarili ko na manahimik nalang? Uy, talking about ambiguity is annoying. Haha. Well sorry I love ambiguity and the like, gaya ng vagueness at blurriness. Hui magkakaiba yun ah. Haha. Kalimutan na nga yan. Miss ko na tong blog, at yon. Haha. Puro haha, di naman masaya :| anu kaya yon?
Oo na sige na wag ka nang magulo. Tumigil ka na diyan at baka kung ano pa magawa ko… pero take note, mas matino na ko compared before. Wait… di pala. Mas tanga. Haha. Sorry naman!
Inignore kita noon. Kaya ko pa rin yon no. Tignan mo lang haha. Baha na kung baha. Sabaw na kung sabaw. Lahat na, tirahin mo. Joke kamo? Joke mukha mo. Haha. Woot. Hehe.
Pero seryoso, namiss din kita.
Oo nga. Nakakapanghinayang to. Too late. Too late. Kahit sabihin mo pa yan ngayon, wala na nga. Wala na. Wala. Wala. Wala, wala, wala! Wla na kong nararamdaman. Hmp. Next time na mag-usap ulit tayo, sige, I’ll try not to avoid you. Pero eto lang masasabi ko… sana get lost. Haha. Bakit kasi ngayon lang e no. Tch, pagkatapos ng lahat… ganyan pa.
*di mo naman to mababasa e*
*sarap maglabas ng sama ng loob sa blog*
No comments:
Post a Comment